Ei eineståande lesaroppleving

Svøm med dem som drukner er ei av dei absolutt beste bøkene eg har lest. Det er imponerande korleis Mytting klarar å byggje opp spenninga allereie frå fyrste side, og halde på henne i nesten fem hundre til. Fleire som har delt tankane sine om romanen, synest det kjem for mykje forklaringar, og at forteljaren overanalyserer. Dette er eg ueinig i, og meiner det at me ikkje vert sittande att med lause trådar mot slutten er viktig. Det skjer nye ting heile tida, og det at alt vert forklart er nødvendig for det store biletet.

«Hvis du ser livet under ett, er mesteparten av oppførselen vår annenrangs. Vi er blinde for det gode noen står klar til å gi oss. Vi lytter halvveis når noen forteller noe de har grudd seg for å si. Døden sender ikke brev med tre ukers varsel. Den kommer når du eter bringebærdrops. Når du skal ut og slå gresset.» (s. 48)

Språket, med skildringar av både alvorlege og meir nære, kvardagslege ting, er utruleg vakkert. Historia er fortalt frå ein spennande ståstad. Edvard er ein slik person som ikkje opptrer ofte i litteraturen, og det er uvanleg at kjensler vert skildra frå ein som han. Han er ein stille, ung mann frå bygda som ikkje gjer så mykje ut av seg. Me treng fleire som Edvard i samtidslitteraturen. Fleire som i seg sjølv ikkje er så spesielle, fleire vanlege folk.

Karakterane, og ikkje minst forholda mellom dei, er utruleg spennande å følgje med på. Dette er noko ein kan lære av. Spesielt artig er det å følgje med på forholdet mellom folket i Saksum. Eg er frå Fåvang sjølv, kor Mytting vaks opp, og eg kjenner meg veldig att i skildringane av livet på bygda i Gudbrandsdalen. Alle kjenner kvarandre, og bygdedyret står framleis sterkt.

Eg vil absolutt anbefale Svøm med dem som drukner. Sjølv om romanen er lang, og at det til tider er mykje å halde styr på, er han ei heilt eineståande leseroppleving eg ikkje ville vore forutan. Eg brukte mykje kortare tid på han enn eg trudde eg skulle, sidan eg hadde seriøse problem med å leggje han i frå meg.